5 jaar later: Terugkijken op de kunstacademie

Anne op haar eerste lesdag

Hallo friends,

Vorige week postte ik over 5 dingen die nuttig zijn om te weten als je op de kunstacademie zit. Het is 5 jaar geleden dat ik eindexamen deed en dat maakte dat ik besloot een oude externe harde schijf met kunstacademie-werk op te zoeken. En oh jongens, ik heb me zò vermaakt met dat oude werk bekijken (kan het iedereen aanraden!) Ik denk dat het een mooi beeld geeft van wat een kunstacademie inhoudt, hoe zo’n periode er uit kan zien. Daarom vandaag een persoonlijk verslag van mijn kunstacademie-tijd!

Ik ging naar academie Minerva, in Groningen. Ik was 19 jaar en heel jong van geest, een beetje naïef maar vooral enthousiast. Ik kwam in een klas terecht van +- 20 mensen. Ik weet nog dat ik een beetje teleurgesteld was dat er geen heel bont uitgedoste figuren tussen zaten.

Dit is een foto (gemaakt met een wegwerpcamera, uiteraard, want dat was hip!) van een les waarin we allemaal 100 verschillende materialen moesten verzamelen, en daar dan een installatie van bouwen. Yep, kunstacademie…

In het eerste jaar had ik fases waarin ik tobberige zelfportretten maakte (Ik had bijzonder weinig om droevig over te zijn)

En abstracte inkt-stillevens op lichtbakken…

En natuurlijk was er een polaroid-fase (ik had niet eens een echt polaroid toestel, maar bewerkte digitale foto’s met een app zodat het polaroids leken ;))…

In mijn vorige post schreef ik dat je in je academie-tijd vooral gekke projecten moet doen, en kijk hoe tof deze ballonnen-rok is! Totaal iets anders dan wat ik nu zou doen, maar ik ben echt blij dat ik zulke dingen gedaan heb.

Aan het einde van het eerste jaar moest er gekozen worden tussen autonome kunst en vormgeving (en illustratie was dan weer een sub-afdeling van vormgeving). Een docent zei tegen me dat ik misschien ook wel naar autonome kunst zou kunnen. “kan ik daar dan strips tekenen?” dacht ik. En ik concludeerde dat strips beter bij illustratie pasten. Dus koos ik illustratie (en ik wist eigenlijk allang dat ik illustratie zou kiezen want dat was de reden dat ik überhaupt naar die school was gegaan).

In de jaren daarna tekende ik poppetjes, Maakte ik animatie-filmpjes, volgende ik lessen typografie en fotografie…

Soms waren er ‘projectweken’ waarbij je met een groepje studenten (vaak mensen die je niet kende) moest samenwerken. Ik vond het niks, want ik ben een einzelgänger en wilde gewoon tekenen ipv op tafels klimmen. 

een premature versie van een stripdagboek:

Ergens gaandeweg vatte ik het plan op om op uitwisseling te gaan, een semester in het buitenland te studeren, maar ik ging uiteindelijk niet. Sorry, anticlimax 😉

Maar omdat ik niet ging, en dus in Groningen bleef, kwam ik dat semester in een les terecht waar we een strip moesten maken. Ik vond het zo leuk dat ik er twee maakte, en ik had het gevoel alsof ik mijn plekje gevonden had.

We hadden modeltekenlessen en mensen die nìet op de academie zaten vroegen “Maar is dat niet awkward, zo’n blote vrouw natekenen?”.

Op donderdagavond kon je voor 1 euro eten op school. Het was niet echt lekker, maar 1 euro was een goede deal. Daarna gingen we vaak drinken in het tekenlokaal, en nog wat meer tekenen.

Een tijdje maakte ik samen met mede-studenten een zine. Het heette ‘Best Leuk’ en we waren allemaal de hele tijd te laat met werk aanleveren, en de zine werd zelden geprint. Ik maakte in mijn eentje ook heel veel boekjes, ik schreef voor een blog over illustratie, begon mijn eigen blog (waar ik rare tekeningen opzette) en ik zat in een soort studenten-raad.

Ondertussen hadden we echte illustratie-lessen en ondanks dat ik super bang was om iets verkeerd te doen, ontwikkelde mijn werk zich ook. In het vierde jaar had ik al her en der een opdracht en begon ik me steeds meer toe te spitsen op wat ik wilde; illustraties en strips en boekjes maken. 

Aan het einde van de academie deed ik eindexamen. Ik maakte een intuïtief boek over een operatie die ik had ondergaan, èn een stripboek over een supermarkt.

 

En dat is de extreem beknopte versie van mijn kunstacademie-ervaring.

Toen ik door mijn oude werk bladerde werd ik daar zo blij van. Voor mij was die academie-tijd een bubbel waarbinnen alles kon. Je dacht niet echt na of iets misschien te ingewikkeld was, of te veel werk, of financieel onaantrekkelijk. Er was altijd iets te doen, en er was altijd tijd, en er was structuur omdat er eens in de zoveel tijd een werkbespreking was. Ik zou zò in een tijdmachine willen stappen om een weekje terug te gaan. Alhoewel ik de tobberige zelfportretten dan wel achterwege laat denk ik… 😉

Ik ben echt heel benieuwd wat voor werk jij maakte op de academie (als je er ooit op zat) of dat mijn verhaal klopt met de ideeën die je over kunststudenten hebt (; of wat je van mijn oude werk vindt! Laat gerust een reactie achter!

liefs!

Anne