Hallo lieve lezers,
Hier weer de maandelijkse illustratorlife-update.
Het illustrator-leven ziet er anders uit dezer dagen, maar dat weten we nou wel.
April was de maand waarin het nieuwe normaal íetsje normaler begon te worden. Ik wende langzaam aan het binnen zitten, richtte mijn nieuwe huis in, wandelde veel, tekende in een schrift waar ‘Isolatie Dagboek’ op stond én werkte aan een jeugdboek.
Begin 2020 werd ik gevraagd of ik het nieuwe boek van Tineke Honingh wilde illustreren. Ik twijfelde of ik dat wel kon, want ik had nog nooit eerder een fictieboek geïllustreerd, met fictieve personages die door iemand anders zijn bedacht. Echter besloot ik ook in dit geval een uitspraak van Pippi Langkous ter harte te nemen “Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan”. (twee jaar geleden twijfelde ik ook of ik wel een jeugdboek zou kunnen illustreren en dat is goed uitgepakt). Het boek “Chip & Bos, Roborangers” verschijnt 26 juni 2020 bij Van Holkema & Warendorf
Het boek gaat over robots en een computervirus, en alle chaos die daaruit voortkomt. Ja, ik zit in isolatie wegens een virus, en maak illustraties voor een boek over een virus. De ironie ontging mij niet.
Ik las op de interwebs dat de Groninger Archieven opriep om een dag een dagboek bij te houden in deze vreemde tijden. Nu ben ik sowieso groot fan van dagboeken, logboeken en andere manieren om het leven te documenteren, dus dit leek me een goede aanleiding. Ik maakte een hourly comic day achtige strip, die ik ook hier op mijn blog zette.
Over documenteren gesproken: ik ben ‘geweten’ bij Juist straks.nu, dus mocht je je inzicht/spirituele doorbraak/nieuwe ritueel dat je in deze periode hebt gekregen willen laten vastleggen, dat kan! (evt door mij)
Verder was het een maand waarin het lente werd, en dat is fijn aangezien wandelen en fietsen inmiddels tot mijn vaste dagelijkse bezigheden behoren.
Dit is een tekening uit mijn schetsboek:
EN ik las natuurlijk weer een stripboek. Dit keer was het ‘Exit wounds’ van Rutu Modan en ik vond het mooi.
Ik houd meestal van verhalen die een beetje meanderen en voor meerdere interpretaties vatbaar zijn, maar dat is dit absoluut niet. Het is een verhaal met een kop en een staart. Wat ik mooi vind aan dit boek: er wordt veel niet gezegd. Grotere politieke en maatschappelijke thema’s schemeren door het verhaal, de dialogen, de personages en natuurlijk de tekeningen heen, maar het wordt niet uitleggerig of politiek. En daarnaast is het prachtig getekend en verbaas ik me hoe een tekenaar met een klare zijn zoveel emotie en gezichtsuitdrukkingen kan laten zien. Ik ben nog aan het uitvogelen hoe Rutu Modan de bladzijdes opbouwt qua achtergrond, welke materialen e.d want hier zou ik graag iets van stelen.
Tot de volgende!
xx A