Het gevoel altijd achter de feiten aan te lopen, dat je alleen maar dingen op het internet mag zetten als het een logisch verhaal is, kloppend in de tijd, helemaal afgerond ook. Ik maak soms een tekening voor iets, heb het druk, en vergeet om het op internet te zetten. En dat het een paar maanden later voelt het als mosterd na de maaltijd. Terwijl die tekening nog steeds best leuk is om te laten zien.
Zo had ik al maanden geleden zullen vertellen over de subsidie die ik heb gekregen om een corona-tijdscapsule te maken. Dit is de projectomschrijving:
“Wie zit daarop te wachten, vraagt u zich misschien af? Nú misschien weinigen, maar volgens deskundigen zullen we ons weinig van het corona-jaar (alsof het bij één jaar bleef) herinneren omdat de dagen op elkaar leken en onze hersenen werden overprikkeld met telkens nieuwe plot twists en catastrofes. Daarom poog ik de tijdsgeest te vangen in een aantal korte beeldverhalen en tekeningen. Als documentatie, maar ook als een beschouwend essay; wat betekent het om in een wereld te leven die opeens zijn onveiligheid laat zien? Waren we ooit wél veilig? Gaan we dat ooit weer zijn? Met oog voor de ernst van de situatie, maar zeker niet zonder humor en een vleugje absurditeit. Het eindresultaat wordt een fysiek boek, mogelijk een paar blogposts en een paar grote tekeningen.”
En daar had ik dan inmiddels een aantal keer naar terug kunnen verwijzen. Maar gebeurt niet, want om ergens naar terug te verwijzen moet je er eerst over vertellen. Bij deze!
De tijdscapsule blijkt ingewikkelder dan gedacht. Toen ik de aanvraag voor de subsidie deed zat het eerste Pfizershot net in mijn arm, en dacht ik érgens misschien dat het einde in zich was?
De tijdscapsule is ingedeeld in 4 seizoenen, 1 jaar. 1 raar jaar. Inmiddels bijna 2. Alhoewel, is het nog raar? (daar gaat hoofdstuk 3 over)
(Theo de Miereneter maakt uiteraard zijn opwachting)
Misschien is een tijdscapsule wel een perfecte metafoor voor wat ik met deze blogpost probeer te zeggen: ik wil echt graag het leven al tekenend en schrijvend vastleggen, dingen opmerken en die op papier zetten, liefst in een mooie vorm. Maar vaak komt datzelfde leven er dan tussen. En dan raak ik achter, en moet het later met terugkijkende blik alsnog worden gedaan, dat documenteren. Althans, zo gaat het nu met de tijdscapsule. En ook een beetje met deze blog.
Tot de volgde?