Lief blog dagboek,
Oktober beloofde een drukke maand te worden, en er waren inderdaad hoogte- en dieptepunten (maar what’s new in 2020). Een grote tekenklus werd verplaatst wegens C (dat was het dieptepunt, viel eigenlijk wel mee) horeca weer dicht, maar er was ook alles overheersend goed nieuws, want het door Arend geschreven en door mij geïllustreerde kinderboekenweekgeschenk kwam uit!
Kinderboekenweek!
Vorig jaar begon de kinderboekenweek met een kinderboekenbal. Ik leende een mooie jurk van een vriendin, nam een andere vriendin mee, en maakte er een leuke dagje Amsterdam van (sorry voor de mensen die in Amsterdam wonen en dit met kromme tenen lezen, maar wij uit Groningen vinden dat leuk, een dagje Amsterdam).
Dit jaar was er een online opening met wel veel kinderen, maar weinig publiek. Ik keek er naar van achter mijn laptop en voelde me toch een beetje trots toen ‘mijn’ cover in beeld kwam.
Ik was dus trots, máár heb ook in tijden niet zoveel last van imposter syndrome gehad als deze kinderboekenweek. Ken je dat? Dat je weet dat je trots en tevreden mag zijn, maar dat je alleen maar ziet hoe anderen leukere en betere dingen maken? Ik zeg dit niet om zielig te doen of mezelf kleiner te maken (ik ben super dankbaar dat ik aan dit boek heb mee gewerkt en ik denk dat ik het goed heb gedaan) maar omdat het me opviel. Desalniettemin was het een fijne ervaring om van veel mensen berichtjes te krijgen “Ik zag je boekje in de etalage liggen”. “Ik kreeg ‘m cadeau en de tekeningen zijn leuk!”
Zelf wilde ik óók de full-kinderboeken-week-experience. Dus ik besloot kinderboeken te kopen (sowieso altijd een goed idee) en bij het afrekenen zei de kassière “Wilt u het geschenk er bij” en ik zei met geknepen stem “Ja” want eigenlijk wilde ik schreeuwen “Weet u wel wie de tekeningen gemaakt heeft? Ik! Ik was het!! Mooi he???”. Het was een maffe ervaring om je eigen geïllustreerde boek cadeau te krijgen, kan het iedereen aanraden 😉
Arend en ik deden één optreden samen. Als je het doet, moet je het goed doen: we hielden een korte voorlees-voorstelling in het educatiecentrum van het Rijksmuseum. Arend vertelde, en ik tekende ondertussen op een flip-over. Vraag uit de zaal van een kind “Mevrouw, als u een boek tekent, tekent u dan wél netjes?”.
Ha. NOOIT!!
Lunch
Na afloop mochten we via een ondergrondse gang het Rijks even in om dé Diamant van Banjarmasin (waar het boek zijn titel aan ontleent) te zien.
Daarna aten we een fotogenieke lunch in de Rijksmuseum-horeca en de reden dat dit noemenswaardig is voor mij is omdat het me deed beseffen hoé raar de wereld nu even is. Hoe leuk is het om met mensen ‘even te lunchen’ in een mooie horecaplek? Ik heb het nooit erg hoog gewaardeerd, maar nu besef ik dat dat, inderdaad, best leuk is.
Normaal gesproken (als er geen pandemie gaande is) ga je als illustrator of schrijver van hot naar her in de kinderboekenweek, heb ik me laten vertellen. Boekingen lopen via de schrijverscentrale, waar ik nu ook een officieel profiel heb!! Totaal niet relevant (want de KBW is alweer voorbij) maar ik voel met erg officieel dus wilde er even over roeptoeteren, bij deze.
Hey, Mark en Hugo…?
Heb jij veel vergaderingen? Via Zoom? Of op afstand? Ik probeerde er eentje in real life, maar dan wel buiten en ver uit elkaar zittend…
…WANT er is nog steeds de boze corona buitenwereld, uiteraard. Nieuwe maatregelen, nieuwe persconferenties. Ik heb een nieuwe ambitie op mijn to-do-met-het-leven-lijst staan: Mag ik de officiële persconferentie-tekenaar worden? Nu veel van mijn live-tekenklussen worden verschoven wegens het virus, mis ik dat echt: tekenen terwijl iemand praat (dit is tevens een goede omschrijving van mijn gehele middelbare school carrière).
Afijn, ik wacht nog op mail van Mark en Hugo, maar maakte vast een beginnetje met deze cartoons
(deze cartoons deel ik op mijn strip-en-grapjes-instagram acount: DailyStalinski)
Tot zover maar weer,
Tot de volgende!