Mijn laatste bericht hier stamt uit februari. Ja sorry! Ik was even afgeleid.
Eén van de afleidingen in mijn leven is een tijdelijke betrekking op mijn eigen oude kunstacademie. Full Circle moments alom, ik geef les aan eerstejaars illustratie-studenten. En dat roept herinneringen op.
Toen ik zelf studeerde was het curriculum anders en werd er in het eerste jaar allerhande brede kunstvakken gegeven. Ik smolt plastic bekers en verkreukelde papiertjes en bouwde daar dan een installatie van, good times. (om over die jurk van ballonnen nog maar te zwijgen) Pas in het tweede jaar kregen we illustratie-vakken. De eerste les, ik keek er al weken naar uit. De docent vroeg “Wie van jullie is gelukkig?”. Ik twijfelde of ik mijn hand moest opsteken. Ik was een angstige neurotische twintigjarige en had het gevoel altijd achter te lopen op de rest (wat me overigens hyper productief en streberig maakte dus het kwam qua opleiding best van pas) Ik barstte niet uit elkaar van levensgeluk, zo te zeggen. Maar om nou níet mee te doen en een hand op te steken? Misschien stak ik mijn hand half op, twijfelig, niet echt een keuze makend, en toen bulderde de docent “Als je gelukkig bent kun je net zo goed nú vertrekken. Als je gelukkig bent word je nooit een goede illustrator”. Als door een wesp gestoken trok ik mijn hand terug, dat moge duidelijk zijn.
Nou, dat zeg ik dus niet tegen ‘mijn’ studenten, maar ik moet er de laatste tijd wel vaak aan denken. Ben ik te gelukkig de laatste tijd? Gaat mijn werk achteruit? Stagneer ik? Welke soorten ongeluk zijn eigenlijk vruchtbaar en welke niet?
Melancholie? Werkt soms erg goed,
Cynisme? In sommige contexten
Depressie? Lijkt onproductief
Bindingsangst? Bijzonder storend
Het is niet voor niks dat menig kunstenaar zichzelf afzondert om tot werk te kunnen komen. Alsof de wereld niet te gezellig mag worden, alsof er dan niks meer is om over te tekenen/dichten/schilderen/schrijven. Dit lijkt me een onderwerp om in een later blogpost eens dieper in te duiken.
Gelukkig ben ik ondanks mijn leuke nieuwe Muse (en ander dingen die me blij maken) nog steeds een angstig neurotisch mens, ik hoop maar dat dat me garandeert van een basisniveau aan ongeluk dat me gaande houdt
Anyways; ik ben er weer!
Tot de volgende (over 6 maanden? Over een week? Wie zal het zeggen)
xx
A