Okee, ik had besloten dat ik een graphic novel ging maken. En nu?
Disclaimer; de meeste plaatjes in deze post zijn scans van mijn notitieboek, en de tekst die daarin staat is niet per se samenhangend 😉
Wat als ik begin en dan halverwege het tekenen opeens bedenk dat ik het helemaal anders wil? Met een kort verhaal is het niet zo erg om de boel nog eens om te gooien, maar bij een boek van 100 bladzijdes lijkt dat me toch geen pretje.
Dus besloot ik niet direct te gaan tekenen, maar eerst alle ideeën en impulsen op papier te zetten, en daar dan een samenhangend verhaal van proberen te kneden. Dan het verhaal zo goed mogelijk op papier te zetten en te plannen.
In het dagelijks leven ben ik dol op plannen (het maken van een kleurgecodeerd week-overzicht is elke week weer een feestje!) maar met een verhaal vond ik het erg spannend. Het voelde zo overweldigend, maar gaandeweg werd dat gevoel minder, en begon ik juist grip te krijgen op de ideeën en plannen die ik had…
Verder las ik boeken en keek ik mozaiëkfilms, ter inspiratie. Ook verdiepte ik me in verschillende verhaalstructuren.
Ik verzon een aantal personages die elkaar gedurende 1 dag tegenkomen in de supermarkt. En om de personages een beetje levensecht te maken, begluurde ik mijn medemens tijdens het boodschappen doen. Ik ging expres in de rij staan bij een kassière die me enigszins aan ‘mijn’ kassière deed denken, achtervolgde een oud vrouwtje dat een beetje leek op ‘mijn’ oude vrouwtje…
En toen kwam het ingewikkeldste, èn het leukste, gedeelte. Ik had – in grote lijnen- een verhaal, een stel personages en een supermarkt (onderdeel van de fictieve keten ‘SuperDuper’). En nu moest dat allemaal tot een kloppend geheel aan elkaar geknoopt worden…
Want ik wil dat de personages elkaar daadwerkelijk tegenkomen, maar er moet ook tijd verstrijken, er moeten shots in van de supermarkt, aan het begin van de dag is de situatie anders dan aan het eind. En ergens moet er natuurlijk nog een wachtende hond voor de deur bij…
 
Ik probeerde het te organiseren door een grote tijdlijn te maken, en los te gaan met post-its.
Daarna vertaalde ik de post-its tijdlijn weer naar een opsommig van scènes (mèt kleurcodering), en toen, plots, realiseerde ik me dat ik het verhaal min of meer op papier had staan…
Nu alleen nog even tekenen, toch? 😉
(oh ja, en het einde, daar ben ik nog niet helemaal over uit, maar dat zien we wel als we zover zijn, toch?)
Liefs,
Anne