Jeetje, het is bijna een jaar geleden dat ik de laatste update schreef over het supermarktboek! Dat kan zo niet, tijd voor een teken van leven!
Eind vorig jaar maakte ik een mock-up die ik mee nam naar het stripfestival in Lucca om bij zoveel mogelijk collega’s onder de neus te drukken en feedback te horen. Het verhaal had toen nog geen eind. De feedback was vooral ‘Leuk, ik ben benieuwd hoe het afloopt’. En dan dacht ik ‘Ja, ik ook!’.
Ik heb heel lang getwijfeld over op welke ‘toon’ ik het verhaal wilde eindigen. Hoopvol, heldhaftig, cynisch, tragisch…
En zolang ik die keuze voor me uit schoof, voelde het verhaal niet ‘af’ en bleef ik het uitwerken ook voor me uit schuiven. Tot ik me realiseerde: Het is maar een verhaal. Hierna ga ik weer wat anders maken, verzin gewoon een einde.
Volgens mij zit er een verband tussen hoe lang je met iets bezig bent, en hoe ingewikkeld het voelt. Doordat ik al lang met dit boek bezig ben, voelt het heel belangrijk en zwaar. En juist daardoor verstijf ik soms een beetje. En als ik verstijf, vind ik het allemaal stom en niet goed, en ik wilde natuurlijk het perfecte einde. En door er zoveel druk op te leggen duurt het nóg langer, en voelt het nóg zwaarder. We doen ons best niet meer in deze gedachtenkronkel te vervallen, want zo schiet het natuurlijk niet op! TEKENING GRAFIEK
Dus hup, einde bedacht, storyboard afgemaakt, vrienden en collega’s om meningen gevraagd. De meesten zeiden ‘Leuk verhaal hoor, moet je vooral uitwerken’.
Er werden ook praktische knopen doorgehakt.
Ik besloot de lijnen met potlood te doen. Potlood is nauwkeurig genoeg om duidelijke vormen te maken, maar ook vergevingsgezind, je kunt er mee vegen, mee krassen en mee schrijven. En als je in photoshop het contrast omhoog gooit, lijkt het iets tussen inkt en potlood in (Ik heb hier erg lang over gewikt en gewogen, je wilt niet weten)
Vorige zomer tekende ik een periode gestaag elke dag een bladzijde (voor zover de bladzijdes al bedacht waren) en daar pluk ik nu de vruchten van, want er kan gekleurd worden!
Verder gaat het in fases. De ene week heb ik het heel druk en is er geen ruimte in mijn hoofd om met het boek bezig te zijn, de andere week is er wel tijd en kleur ik bladzijdes in. En vaak genoeg denk ik “Waarom doe ik dit!? Who cares!?” En dan houd ik mezelf voor dat ik dit boek niet ben gaan maken omdat ik iets succesvols wilde doen, maar omdat ik het graag wilde maken. Om een verhaal te maken, om mezelf uit te dagen zo’n groot project af te ronden. Dus dat. Ik ben blij dat ik er ooit aan begonnen ben 🙂
Nu moet ik weer verder met kleuren hoor, leuk dat je mee las!
Liefs,
A