“Nothing in nature blooms al year” was de inspirational quote die ik ooit ergens op het internet las.
Meebewegen met de seizoenen, dat is de kunst die je onder de knie wilt krijgen. Of we het dan hebben over meteorologische, emotionele of hormonale (of weer andere) seizoenen doet er voor dit verhaal denk ik niet toe. Ik bleek er weer niet goed in te zijn deze winter, ik voelde me gedeprimeerd en geïsoleerd door het grijze weer. Volgens mij heb ik het bijna elk jaar. ‘Volgens mij’ omdat het een bekend gevoel is áls het er is, en ik het compleet vergeten ben op het moment dat het weg is. En dan weer verbaasd zijn, de volgende winter.
Maar het is lente! Althans, er groeien narcissen rondom de vijver vlakbij mijn huis, de tussen-jas is tevoorschijn gehaald, en soms is het niet grijs maar zonnig. Alles wat 3 maanden geslapen heeft kan langzaam ontwaken, en gaan groeien en woekeren, dan uit zijn voegen barsten in de zomer, weer afsterven in de herfst en dan weer, hup, de winterdip in.
Seizoenen zijn kennelijk een thema, ik gebruikte ze als ordening in de pandemiebundel, en in de illustraties die je bij deze tekst ziet. Die zijn binnenkort als grote ansichtkaarten te koop in mijn webshop, ik moet ze nog eventjes naar de drukker sturen maar ben bijna zover. Ik zit namelijk weer vol energie en ambitie sinds de lente is aangebroken.